Historia Dinopraku łączy się z historią Dworu w Kołacinku. 

Rodowód miejscowości Kołacinek (Kołaczynko) sięga wieku XVI.  Była to niewielka własność szlachecka. W źródłach pierwsza wzmianka o Kołacinku pojawiła się w 1609 r. Należał on wtedy do rodziny Plichtów. Kołacinek był w ich władaniu prawdopodobnie do początku XIX wieku, kiedy to okolice obecnego założenia nazywane były Plichtowizną.

Następnie w pierwszej połowie XIX wieku, Kołacinek wraz z okolicznymi dobrami ( m.in. Kołacinem, Starą Wsią oraz Kobylinem) przechodzi na własność rodu Dobieckich herbu Osorya. 

Od 13 grudnia 1820 roku właścicielem Kołacinka był Stefan Dobiecki. Po jego śmierci, w dniu 21 maja 1839 roku, Kołacinek na mocy własnoręcznie sporządzonego testamentu z czerwca 1825 roku, stał się z dniem 26 czerwca 1829 własnością Mateusza Dobieckiego. Pozostałe okoliczne dobra odziedziczył Wincenty Dobiecki. W lutym 1854 roku, Teodor Dobiecki, na mocy kontraktu zawartego pomiędzy nim, a Mateuszem Dobieckim, nabył majątek na sumę 144 420 złotych i 12 groszy. 

Obecny dwór i park w Kołacinku powstał najprawdopodobniej z inicjatywy Teodora Dobieckiego (zmarł w 1892 roku) i jego małżonki Marianny Dobieckiej z Walewskich ( zmarła w 1879). Ich wspólny grób znajduje się w pobliskim cmentarzu rzymsko- katolickim w Kołacinku. Przypuszcza się, że za czasów Teodora i Marii Dobieckich zaczął również funkcjonować, ściśle powiązany z dworem, folwark Kołacinek.

Obecne założenie powstało na fundamentach poprzedniego dworu. Jedyna odnaleziona informacja na ten temat pochodzi z mapy Królestwa Polskiego z 1839, na której widnieje symbol dworu w miejscu, w którym znajduje się obecne założenie.  

Wiele ustnych przekazów okolicznej ludności wskazuje na istnienie podziemnych budowli lub przejść zlokalizowanych w pobliżu Dworu i łączących dwór z pobliskim kościołem. Badania przeprowadzone przez Instytut Badań Nieniszczących z Krakowa potwierdziły fakt, iż w części południowo –zachodniej dworu występują wyraźne zakłócenia fal elektromagnetycznych.  Uzyskane wyniki wskazują na istnienie trudnej do wytłumaczenia „materii lub substancji „ odbijającej promieniowanie.  Może to być materiał budowlany, przestrzeń powietrzna lub inne źródło zakłóceń. W czasach, kiedy wsią władali Dobieccy, dwór wielokrotnie stawał się zabezpieczeniem kredytów zaciąganych w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim.

Po śmierci Teodora Dobieckiego majątek przeszedł na własność jego syna Józefa. Jak wynika ze spisu ludności gminy Mroga Dolna, w którym widnieje zapis „Józef Dobiecki, imiona rodziców Teodor i Marianna z Walewskich, data urodzenia 14 stycznie 1860 roku, kawaler pochodzenie szlacheckie, wyznanie katolickie, sposób utrzymania – obywatel ziemski”.
Następnie założenie na krótko przeszło na własność rodziny Kochanowskich. Po nich dworem zarządzał Czesław Waicht (lub Weiht). Stracił on majątek na rzecz Stefana Myszkiewicza. Za jego czasów folwark Kołacinek zatrudniał ponad 300 osób, spośród, których spora część mieszkała w czworakach na terenie majątku (tereny obecnej Ochotniczej Straży Pożarnej w Kołacinku).

W czasie drugiej wojny światowej dwór był w posiadaniu Stefanii Myszkiewicz Poniatowskiej, wdowie po Myszkiewiczu.  Została ona jednak wypędzona z majątku przez wojska niemieckie.  Na początku lat czterdziestych  XX wieku na terenie założenia dworsko – parkowego w Kołacinku  zorganizowany był sztab oficerski wojsk niemieckich, a na terenie folwarku – koszary. Na wieść o zbliżających się wojskach radzieckich, Niemcy w pośpiechy opuścili okupowany teren. Większość z nich zginęła na moście w Kołacinie w czasie radzieckiego nalotu.  Po tym wydarzeniu , przez jakiś czas majątkiem władał Urząd Ziemski z Brzezin. Kołacinek stał się następnie własnością Urzędu Bezpieczeństwa, Gminnej Spółdzielni w Rogowie oraz Zakładów Kunickiego w Łodzi, które urządziły we dworze ośrodek kolonijny. Od tego czasu Dwór był w coraz gorszej kondycji.

Od roku 1965 Dwór wraz z parkiem był własnością Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej z siedzibą w Łodzi , a po utworzeniu nowych województw w Skierniewicach.  Początkowo, pomimo zmiany właściciela, założenie nadal pełniło funkcję ośrodka kolonijnego. 

Od początku lat siedemdziesiątych właściciel zespołu w Kołacinku wykorzystał pomieszczenia budynku dworu jako magazyn.  Park zachował się w dość dobrym stanie do końca lat osiemdziesiątych XX wieku, częściowo dzięki opiece małżeństwa Borbicz. Mikołaj Kazimierz Borbicz od roku 1942 zatrudniony był w Kołacinku w charakterze ogrodnika i pomimo zmieniających się właścicieli zajmował się parkiem aż do połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia.
Kolejnymi właścicielami były Wytwórnia Umundurowania Strażackiego – Brzeziny i Ochotnicza Straż Pożarna w Kołacinku.

W roku 1997 założenie dworsko- parkowe stało się własnością państwa Jolanty i Wojciecha Węgrzynowskich i do dziś pozostaje w ich rękach.
Prace porządkowe w parku oraz otoczeniu dworu trwały przez kilka lat. Obecni właściciele starają się przywrócić dawny blask temu miejscu w nawiązaniu zarówno do historii całego majątku Kołacinek , jak i ludzi, którzy tę historię tworzyli.
Dwór oraz park jest aktualnie pod opieką architektów wnętrz i krajobrazu, oraz poddany będzie gruntownej renowacji pod kierunkiem Konserwatora Zabytków.
Od 28 kwietnia 2007 w miejscu tym prężnie działa Park Jurajsko – Botaniczny zwany potocznie Dinoparkiem w Kołącinku. 

Jolanta i Wojciech Węgrzynowscy.